We hebben in ons leven geleerd om te overleven. Ben je gewond dan zijn er talloze oplossingen voor handen om de wond te helen. We zijn geprogrammeerd om te overleven. Heel veel externe hulpmiddelen en hulpbronnen helpen ons hierbij. Zoals medicijnen, de sportschool, gezonde voeding en therapie. We denken liever vier stappen vooruit, zodat alle risico's op tijd kunnen worden opgevangen. We houden ons krampachtig vast aan het leven, omdat controle over dit leven je weg houdt bij afwijzing. Want ergens diep van binnen is er een overtuiging dat afwijzing gelinkt is aan bestaansrecht en wanneer we over bestaansrecht spreken dan komt de dood dichterbij.
Maar hoe zit het met sterven? Heeft iemand ons ooit geleerd hoe je moet sterven? Nee dus, terwijl sterven net zo belangrijk is als leven. Misschien zelfs nog belangrijker. Sterven kent twee uitwerkingen, namelijk aards sterven en spiritueel sterven. Wat veel mensen niet weten is dat spiritueel sterven nodig is om het aardse sterven te kunnen accepteren en omarmen.
Het aardse sterven is een absoluutheid, iets wat ieder van ons zal overkomen. Je ziel verlaat dan je lichaam. Het leven hier op aarde houdt op. Dit absolute sterven vinden veel mensen eng. En wat we eng vinden vermijden we. Het moment waarop je aardse leven ophoudt kan onverwachts zijn. Het kan ook op je af komen als gevolg van bijvoorbeeld een ziekte. Het moment waarop je stopt met ademen en je ziel uit je lichaam trekt is een wonderlijke gebeurtenis. Je maakt het namelijk bewust mee op dat moment. Je ziet en voelt hoe jouw essentie omhoog trekt, hoe je uit het lichamelijke omhulsel wordt losgetrokken. Mensen die hier niet op zijn voorbereid die begrijpen op dat moment niet wat er gebeurt. Je bent dan als het ware een dolende ziel die zonder enige vorm van bewustzijn op gaat in het niets. Je gaat dan letterlijk van iets naar niets. En dat is een gemiste kans, want de gebeurtenis zelf is heel bijzonder en kondigt een overgang aan tussen materie en non materie. Eigenlijk is het heel uniek dat jij dit mee mag maken. Want de overgang van stoffelijk naar niet stoffelijk zegt niets over jou. Jij bent en blijft dezelfde. Je gaat alleen naar een andere levensvorm. En in die levensvorm is er geen denken meer, maar alleen nog bewustzijn. In feite ga je dan terug naar huis, omdat de tijd die je hier op aarde doorbrengt vele male beperkter is dan de tijd die je daar doorbrengt. En het mooie is dat je daar niet geleefd wordt door tijd, omdat je geen "denken" hebt. Je bent daar in het hier en nu en weet ook niet beter dan dat dat hetgeen is wat bestaat.
Het absolute sterven wordt door veel mensen gevreesd. Dat komt, omdat er (te)veel hechtingen in het aardse materiele leven zjn. Door alle verbindingen daar is er een vorm van controle en dus afhankelijkheid ontstaan. Je hebt alle hechtingen nodig om te voorkomen dat je valt of verzuipt. Dat wat je onder controle kunt houden geeft je veiligheid en sterven is het tegenovergestelde van controle en dus is dat heel eng. Het idee dat je op het moment van sterven alle hechtingen loslaat is too much en daardoor vermijden veel mensen het onderwerp. Het is teveel, te heftig. Daar komt bij dat het ego je leert om te vermijden en te vluchten voor alles wat niet te controleren is. Wegrennen voor de dood kan alleen door er niet over na te denken en het zo diep mogelijk weg te stoppen.
Betekent dit dat je moet gaan verlangen naar de dood? Nee, dat zeker niet. Het betekent dat je wordt uitgenodigd om jezelf te bevrijden van de angst om te sterven. Hoe doe je dat? Door in het aardse leven spiritueel te sterven. Spiritueel sterven brengt je bij je ware essentie. De essentie, de puurheid, die jij bent. Dat deel van jou die incarneerde in een lichaam. En doordat we geprogrammeerd zijn met angst en overtuigingen, zijn we deze verbinding kwijtgeraakt. We zijn onszelf gaan wegcijferen en zijn goedkeuring gaan zoeken in de buitenwereld. Hierdoor hebben we een andere identiteit aangenomen, een masker, waar het ego dankbaar gebruik van maakt. Wanneer je terugkomt bij je ware essentie, dan maak je verbinding met je niet stoffelijke deel. Jouw essentie die los staat van materie en denkkracht. Dat is wie je bent, wanneer je aardse leven ophoudt. Het is de plek waar tijd niet meer bestaat. Daar waar je bewustzijn bent, energie, onzichtbaar. Je bent daar liefde, onvoorwaardelijke liefde.
Want dat is wie we werkelijk zijn. Wanneer het je lukt om daar op die plek terug te komen en daar ook weer contact mee te maken, dan is het je gelukt om je te onthechten van het aardse leven. Waardoor de absolute dood later in je leven slechts een momentopname is waarbij je van de ene levensvorm terecht komt in de andere levensvorm. Er is dan niets meer om bang voor te zijn. In het spirituele sterfproces heb je geleerd om het ego te laten sterven. Het ego is de aanleiding voor alle angsten. Sterft het ego, dan is er geen angst meer en dus ook geen angst meer voor de dood.
We groeien op in een wereld waarin het ego wordt gevoed. Mensen weten niet beter dan dat het leven bestaat uit overleven. We worden gedreven door aanpassingen en controle. We leren om in leven te blijven. We leren niet om te sterven, zodat je kunt komen tot overgave. Want daar waar overgave is, is vertrouwen en rust. Daar waar overgave is, zijn er geen ziektes meer en speelt geld geen rol meer. Daar waar overgave is is liefde. Leren sterven is daarom essentieel in een mensenleven. Spiritueel sterven brengt je bij leven in plaats van bij overleven.
