Meer dan ooit vragen mensen zich af wat de zin van het leven is. Steeds meer mensen hebben het gevoel dat ze niet thuishoren hier op aarde en in dit leven. En helaas zijn het ook steeds meer kinderen die dit gevoel al op vroege leeftijd hebben en hierdoor vastlopen in hun leven. Je zou dus kunnen zeggen dat dit een zorgelijke situatie is, of juist niet?
Het is zorgelijk, omdat mensen vastlopen en niet weten hoe ze er uit kunnen komen. Dit maakt dat ze wanhopig worden en dat gedachten eerder neigen naar dood dan naar leven. Bij kinderen zie je steeds vaker dat ze op zoek zijn naar manieren om weg te vluchten uit dit leven. Het is met die reden dat ze bijvoorbeeld steeds meer gaan blowen, zichzelf uithongeren of in zichzelf gaan snijden. Dit is zorgelijk, omdat je niet altijd weet welke gedachten dominant zijn. Vandaag is het Blue Monday en psychologisch gezien doet die dag er nog een schepje bovenop. Want ook als voelt Blue Monday als een bevestiging voor hoe jij je voelt, onbewust is het ook een manier om je te beinvloeden. Het is de vanzelfsprekendheid waarmee Blue Monday geprogrammeerd wordt als "normaal". Het is niet normaal, omdat in de wereld van liefde geen negativiteit bestaat, geen donker en geen innerlijk lijden. Daar waar Valentijnsdag in commerciele zin gebruikt en misbruikt wordt, zo wordt Blue Monday in psycholische zin misbruikt om de mensen in energie naar beneden te trekken.
Dat er zoveel mensen zijn die de zin van het leven in twijfel trekken zou je ook als een positieve ontwikkeling kunnen zien. Iets in deze mensen zegt dat het leven om meer zou moeten gaan dan wat er nu is. En dan heb ik het vooral over de vanzelfsprekendheden, de patronen als in slapen, eten en werken. Is dat het dan? We leven grotendeels vanuit een automatische piloot. Hierdoor blijven we spiritueel gezien stil staan en leven we onbewust. En dat is jammer of beter nog een gemiste kans, omdat je een spiritueel wezen bent. We zijn een ziel in een lichaam. En zo lang we ons hechten aan dit lichaam als zijnde onze identiteit, dan beperk je de mogelijkheden die dit leven te bieden heeft. De zin van het leven is dat we loskomen van programmeringen en terugkeren naar onze staat van zijn, waarin we één zijn met de Bron. Met liefde dus. Waarin je ervaart dat er geen enkele schil meer om je heen werkt als een afweermechanisme of overlevingsmechanisme. Mensen die zich hechten aan het aardse leven, die houden vast aan dualiteit. Die twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het aardse leven trekt je in dualiteit. Het stroomt dan als vanzelf door je aders. Kun je dat niet los van elkaar trekken? Nee dat kan niet, dat is onmogelijk. Wanneer je gehecht bent aan het aardse leven, dan voed je jezelf met dualiteit. Het lichaam trekt je als een magneet naar het aardse leven. Daar hoef jij eigenlijk niets voor te doen. Het is dat verlangen in jou dat als vanzelf op zoek gaat.
Jezelf onthechten van het aardse leven brengt je even in een periode van afzondering. Maar dat herstelt daarna ook weer. Pas dan lukt het je om een reset toe te passen. Dat komt, omdat je anders in de energie als vanzelf verleid wordt om er toch weer uit te stappen. Die aantrekkingskracht is te sterk. In de blog van gisteren "ik heb mezelf niet meer onder controle" wordt hier wat dieper op in gegaan. Voor het lezen van deze blog, klik HIER.
Lukt het jou om jezelf te ontdoen van programmeringen en hechtingen? Dan kom je stapje voor stapje dichter bij wie je werkelijk bent. Je wordt dan liefde. En dat houdt in dat je lief durft te hebben ongeacht welke wond er ooit in je leven is ontstaan. Met andere woorden: je hebt een ander en jezelf dan lief alsof je nog nooit beschadigd of gekwetst bent geweest. Kun je dat? Een ander lief hebben zonder een onderliggende gedacht of een onderliggend gevoel er in te betrekken? Dat is lastig. En toch is dát hetgeen waar het om draait en waar we voor mogen werken. Liefde is bewustzijn en dus volledig in het nu leven. Waarbij het er niet toe doet wat een ander van je vindt, zo lang jij maar trouw bent aan de liefde. De liefde voor jezelf en voor een ander. En dat betekent dus dat je een ander altijd lief hebt, ongeacht wat die ander doet. En dat betekent dus ook dat je in liefde grenzen stelt, zodat die ander duidelijkheid ontvangt, zonder dat je die ander hierin beschadigd of tekort doet. En dat betekent dus ook dat je soms afstand neemt van iemand, ongeacht wat die ander er van vindt. Je doet dat vanuit spiritueel leiderschap, omdat je het licht in jezelf bewaakt. Best ingewikkeld en toch is het bereikbaar.
Mensen die onbewust leven, die rennen vaker weg voor de liefde. Die zijn bezig met overleven en met het voldoen aan verwachtingen van anderen. Ze denken dat het voldoen aan verwachtingen hetzelfde is als liefde. Terwijl liefde om iets heel anders draait. Liefde gaat over licht zijn, van binnen, en licht uitstralen. Ongeacht de omstandigheden buiten je. Liefde gaat over innerlijke kracht, om dat te bewaken wat je lief is, namelijk het licht. Je wilt dan niet aan de verwachtingen van anderen voldoen, omdat de relatie anders op het spel komt te staan. Nee, je wilt dan anderen helpen, omdat je hart je vertelt dat het goed is om te doen. Het staat dan los van wat die ander er van vindt.
Mensen die onbewust leven staan in de overlevingsstand. Ze weten niet beter. Daarom is het terugkeren naar onze ware staat van zijn ook zo'n intens en lastig proces, omdat bewustzijn stapje voor stapje komt. Er is geduld voor nodig, wilskracht en acceptatie. Hoe meer je bewustzijn opent, hoe meer je het leven kunt gaan aanschouwen. Je wordt dan de observeerder van het leven in plaats van de absorbeerder. De spirituele wereld kan je dan niet meer als speelbal gebruiken.
Dat de mens bezig is met vraagstukken rondom het leven. Dat velen op zoek gaan naar antwoorden over het leven kun je daarom ook als hoopgevend zien of als een positieve ontwikkeling. Het is belangrijk om bewust te leven en om te werken aan spirituele groei. Spirituele groei brengt je uiteindelijk bij geluk, bij balans en dat is rust en vrede.
